علی، اول مظلوم جهان

 میلاد امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام را به جهان بشریت و خاصه محرومان و مظلومان جهان در طول تاریخ و علی‌الخصوص به سلسله انبیاء، اولیاء، علما، شهدا و صالحین از ابتدای خلقت تا انتهای بی‌انتهای گردش چرخ هستی، تبریک عرض می‌کنم. ما نمی‌توانیم علی علیه‌السلام را توصیف کنیم، اما می‌توانیم به‌قدر معرفت خود که ناقص است درباره آن حضرت بگوییم و بنویسیم. لذا از باب ابراز علاقه و از جهت برگ سبزی تحفه درویش، احساسات خود را بر زبان می‌آوریم و پیشاپیش به عجز و ناتوانی خود در وصف علی اعتراف می‌کنیم. در کعبه، خانه خدا به دنیا آمد. او اولین و آخرین مولود کعبه بود و خواهد بود. در خانه خدا در ماه خدا و در حال عبادت خدا به شهادت رسید و او اولین و آخرین شهید محراب نوزدهمین سحر ماه مبارک رمضان مسجد کوفه بود. از تولد در حرم خدا تا شهادت در خانه خدا تنها موحدی بود که به‌جز خدا ندید و نگفت و عمل نکرد. فهم علی به‌جز از خدای علی و پیامبر خدا و زهرای علی و اولاد علی ممکن نیست. علی، علی بود و علی هست، علی را باید با علی شناخت و بس، سؤالی که قابل‌طرح است و با حوادث زمانه ما هم به‌نوعی همخوانی دارد، این است که، چرا علی بااین‌همه فضایل بی‌همتا، مظلوم است؟

از زوایای مختلف و با رویکردهای گوناگون می‌توان به این سؤال پاسخ داد، کما این که نویسندگان و علی پژوهان و محققان بزرگ در آثار خود توضیح داده‌اند که هرکدام در جای خود نیکوست. اما به نظر بنده اولاً، ریشه مظلومیت علی، در عمق وجودی و کنه معرفتی و ابعاد شخصیتی آن حضرت نهفته است و چون دسترسی به آن از دسترس عقول و فحول بشری خارج است، پس فهم کامل و درست مظلومیت علی هم از دسترس ما خارج است. ثانیاً، برحسب شواهد شخصیتی و مستندات زندگانی آن حضرت، بزرگ‌ترین مظلومیت علی، شناخته نشدن علی است. چه در دوره زندگانی و عصر همراهی آن حضرت با پیامبر و چه مسائل پس از رحلت پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم تا عصر حاضر. فقدان شناخت و جایگاه رفیع امام علی علیه‌السلام در نزد عامه مردم و خیانت خواص بود که مسائل سقیفه را به وجود آورد و مشتی خواص دنیاگرا با سوءاستفاده از جهل مردم توانستد، برخلاف دستور صریح خدا و پیامبر خدا، بر گرده مردم سوار شوند و در تداوم آن صلح امام حسن، شهادت امام حسین و تا به امروز غیبت امام زمان را رقم بزنند. بزرگ‌ترین دشمن فرد و جامعه جهل و فقدان شناخت درست از امامت، از ولایت‌فقیه و از رهبری سیاسی جامعه است. بزرگ‌ترین رسالت انبیای الهی که در قرآن بدان تصریح‌شده است، آگاه‌سازی مردم از جریان امامت ظلم، امامت کفر، امامت بی‌عدالتی و معرفی ویژگی‌های امامت عدل است. بزرگ‌ترین و طولانی‌ترین جنگ‌ها چه در طول تاریخ بشریت و چه امروز که شاهد آن هستیم، جنگ میان دو جریان امامت و دو رهبری سیاسی است. یک جریان رهبری سیاسی که منشاء آن به مکتب توحید و اقامه عدل می‌رسد و جریانی که منشأ آن به مکتب شرک و کفر و نفاق و اقامه بی‌عدالتی می‌رسد.   جریان رهبری شرک که نماد برجسته و مصداق آشکار آن امروز غرب به رهبری آمریکا است و جریانی توحیدی که مصداق آن امروز انقلاب اسلامی و نظام جمهوری اسلامی ایران و رهبری معظم انقلاب است. و می‌بینیم که قدرت رسانه‌ها چگونه از غول دلبر و از شیطان فرشته می‌سازند. امروز قدرت رسانه مردم مظلوم غزه را بدهکار و جنایتکاران رژیم صهیونیستی و آمریکا را طلبکار معرفی می‌کنند. امروز قدرت رسانه، ۴۵ سال ایستادگی و مقاومت مظلومانه مردم ایران در دفاع از انقلاب اسلامی و نظام جمهوری اسلامی ایران را به‌کلی نادیده می‌گیرد. امروز قدرت رسانه و لابی‌های ثروت و نفوذ ایران مقتدر و مظلوم را ایرانی ناتوان و خسته نشان می‌دهد. انقلاب و نظامی که بنیان‌گذارش حفظ آن را از نماز و روزه و دیگر واجبات دینی لارم تر دانسته است و حتی حفظ نظام را از حفظ جان امام معصوم بالاتر دانسته‌اند. به نظر بنده مظلومیت سیاسی امیرالمؤمنین از حادثه سقیفه تاکنون بزرگ‌ترین نماد مظلومیت آن حضرت است که اجازه ظهور و بروز جلوه‌های زیبای عدالت علوی را نداد و خشت کجی شد که تا حالا دیوار آن کج بالا رفته است. کما این‌که مظلومیت انقلاب اسلامی و مظلومیت نظام جمهوری اسلامی ایران و مظلومیت رهبری عزیز و حکیم امروز از بزرگ‌ترین مصادیق مظلومیت سیاسی فرزندان امیرالمؤمنین است. می‌بینیم، می‌شنویم و می‌خوانیم کسانی که گوشت و پوست‌واستخوانشان از انقلاب و نظام تغذیه کرده و روئیده است، امروز شمشیر از رو بسته و در مقابل انقلاب و نظام و رهبری ایستاده‌اند و بنام دین، بنام مردم، بنام انقلاب، بنام آزادی دقیقاً دین و انقلاب و نظام و مردم و آزادی را به مسلخ می‌برند و آیا مظلومیتی بالاتر از این برای رهبری وجود دارد(دکتر ابوالقاسم فاتحی دهاقانی؛ رئیس بسیج اساتید دانشگاه علامه طباطبائی).